۱۲ تشکل دانشجویی برون مرزی به مناسبت روزهای کارگر و معلم، بیانیه مشترکی را صادر کردند. متن این بیانیه بدین شرح می باشد.
روز کارگر، روز معلم و اولین سالگرد اعدام نامشروع و ناجوانمردانه معلم وارسته، فرزاد کمانگر، در حالی فرامی‌رسد که نه تنها حکومت جمهوری اسلامی تغییری در رویه ظالمانه خود نداده است، بلکه آتش قدرت‌طلبی تمامیت‌خواهان در رقابت با یکدیگر بیش‌ازپیش شعله‌ور گشته است. دریغ که در این میان، همچنان خواسته‌مشروع مردم ایران برای زندگی برخوردار از کرامت انسانی نادیده گرفته می‌شود.
همچون دیگر اقشار مردم ایرانی، کارگران و معلمان نیز با معضلات معیشتی دست‌وپنجه نرم می‌کنند. دیگربار تورم افسارگسیخته بر کشور سایه افکنده و قدرت خرید مایحتاج اولیه را از زحمت‌کشان جامعه سلب کرده است. بیکاری گسترده، به خصوص در میان جوانان و تحصیل‌کردگان، نه تنها فرصت استفاده از سرمایه‌های باارزش انسانی را هدر می‌دهد، بلکه مشکلات اجتماعی نظیر اعتیاد را می‌گستراند. در شرایطی که بیش از پانزده درصد از نیروی کار از یافتن کار ناتوان است، طبیعتا بهبود دستمزدها بسیار دشوار خواهد بود. متاسفانه بسیاری از کارگران در شرایطی برای کسب حداقل درآمد لازم برای امرار معاش تلاش می‌کنند که واحدهای اقتصادی‌شان ورشکسته و در آستانه تعطیلی اند. عدم دسترسی به فن‌آوری‌های روز، کاهش قیمت نسبی ارزهای خارجی به دلیل سوءمدیریت درآمدهای نفتی، عدم ثبات قوانین و نبود شرایط لازم برای سرمایه‌گذاری‌های بلندمدت، رقابت محصولات داخلی با کالاهای خارجی را ناممکن ساخته‌است. در این میان روش مرسوم دولت برای حمایت از صنایع داخلی، اعمال ممنوعیت و یا اخذ تعرفه‌های سنگین از واردات بوده‌است که خانوارها را به مصرف‌کالاهای گران و بی کیفیت مجبور می کند و به رفاه عمومی لطمه می‌زند.
با وجود کوتاهی‌های غیرقابل بخشش دولت نباید از این مساله غافل شد که سیاست‌های بی فایده و پرهزینه رهبری و نهادهای وابسته به وی پیش از هر چیز باعث هدر رفتن منابع انسانی و مادی ایران و لطمات شدید به رفاه عمومی شده است. بهبود وضعیت معیشتی میسر نخواهد گشت مگر با بهبود شرایط کسب وکار و رشد اقتصادی پایدار. انزوای بین‌المللی اقتصادی و افزایش انحصارات اقتصادی، مخصوصا رشد روزافزون قدرت اقتصادی نهادهای امنیتی همچون سپاه پاسداران، جایی برای رقابت و شکوفایی اقتصادی باقی نمی‌گذارد. ادامه روشهای معیوب گذشته برای رونق اقتصادی، تحت عناوین مردم‌فریبی همچون "جهاداقتصادی"، راه به جایی نخواهد برد. وام‌های زودبازده، پرداخت‌های مستقیم و نظایر آن‌ها، راه حلهای کوتاه‌مدتی‌اند که به جای حل مشکلات معیشتی اقشار محروم، به معضلاتی نظیر تورم و بهره‌وری پایین واحدهای تولیدی دامن می‌زنند. تازمانی که سیاست‌های کلان اقتصادی به گونه ای تنظیم شوند که رویارویی با "دشمنان" داخلی و خارجی را مهمتر از بهبود وضعیت معیشتی مردم بشمارند، امیدی به گشایش نمی رود و مقصدی جز فلاکت اقتصادی پیش رو نخواهد بود.
پس از معضل کار و مشکلات اقتصادی، به جاست که مختصری هم درباره حقوق صنفی کارگران و معلمان سخن بگوییم. حق تاسیس اتحادیه و سندیکا یکی از حقوق اولیه همه اصناف از جمله کارگران و معلمان است. در کشورهای در حال توسعه و مدرن، نهادهای صنفی برای احقاق حقوق طبقه ای که نمایندگی می کنند در محدوده قانون، با دولت مذاکره یا در مواردی، مانند آنچه اخیرا در ویسکانسین آمریکا شاهد بودیم، علیه آن مبارزه می کنند. در نظامهای استبدادی، همچون جمهوری اسلامی، نهادهای صنفی در کنار دیگر نهادهای جامعه مدنی سرکوب شده اند. دیدگاه امنیتی، نظامی به مقوله اتحادیه ها، به معنای ارگانهایی که توانایی بسیج و سازماندهی اعتراضات صنفی را دارند، در سایه تئوریهای مالیخولیایی توطئه علیه نظام، ابزاری برای عمله استبداد مهیا کرده است که با آن حرکتهای کارگران و معلمان در چند دهه حیات جمهوری اسلامی سرکوب شده است و فعالین این حرکتها در زندان های جور به اتهامات بی اساسی چون دسیسه و تبلیغ علیه نظام گرفتار آمده اند. امروز جنایتهای حکومت در مورد منصور اسانلو و هاشم خواستار، به عنوان دو مشت از خروار سرکوبهای حاکمیت، بر همگان آشکار شده است. کینه و ترس رژیم از فعالین صنفی تا آنجاست که عروس اسانلو را در متروی طرشت می ربایند و وی را مورد ضرب و شتم قرار می دهند تاجایی که بچه وی سقط می شود و هاشم خواستار، معلمی شریف را با پابند به تخت بیمارستان زنجیر می کنند تا به زعم شان فعالین صنفی متنبه شوند و استبداد چند روزی بیشتر ادامه حیات دهد.
در انتها ضمن تبریک روزهای کارگر و معلم به این دو قشر شریف پرتلاش، بر حق مسلم تمامی اقشار برای برخورداری از حقوق اولیه صنفی‌شان تاکید می کنیم. همچنین اعلام می‌داریم که رونق اقتصادی و بهبود معیشت مردم ایران بدون گشایش وضعیت سیاسی و برچیده شدن بساط استبداد ممکن نخواهد بود. از این رو به جاست تا هم فعالان سیاسی با توجه بیشتر به تبعات اقتصادی سیاست‌های حکومت ایران به پشتیبانی از مطالبات اقتصادی اقشار مختلف، از جمله کارگران و معلمان، بپردازند و هم فعالان صنفی برای رفع دلایل اصلی مشکلات معیشتی اقشار کشور تلاش نمایند. آینده بهتر برای ایرانیان ممکن نخواهد شد، مگر با رهایی ازاستبداد و دیکتاتوری.
گروههای امضا کننده:
دانشجویان سبز دانشگاه تگزاس اِی اَند اِم
انجمن دانشجویی دموکراتیک، دانشگاه جورج واشنگتن
جمعی از دانشجویان سبز تورنتو، کانادا
منبع:
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر